In symbiose ... Alignement du Petit Ménec

Oooh!

Ooh, wat zag 't mos toch,

Wat zag 't mos toch in die steen?

Lief Mos,

raak mij aan...

Voor jou wil ik zacht zijn en sereen.

 In symbiose met je gaan.

Je Steen

Sprekende stenen

Met op hun huid mijn hand

voel ik feilloos aan

hoe door hun vel

sidderend de herinneringen gaan,

maar geen woord kan ik verstaan.

Ontzagwekkende kolossen

op wacht. Voor wie en hoe?

Wat is hun macht,

wie kent hun kracht? God weet

 welke geheimen fluisteren ze ons toe?

DagEnDauw

Les Menhirs du Vieux Moulin - Plouharnel

Met zessen staan ze in een rij op een heuvel te Plouharnel in Bretagne te midden van akkerland. Verstilde reuzen, schijnbaar door één of andere betovering in stenen veranderd, die getuigen van een zesduizend jarige geschiedenis. Het is niet duidelijk of ze ooit deel uitmaakten van een allignement (lijnrijen zoals te bewonderen in Carnac) of restanten zijn van een enorme cromlech (een cirkel van megalieten zoals in Stonehenge) maar ze zien er alleszins ook met hun kleine groep nog behoorlijk imposant uit. De grootste is ongeveer drieënhalve meter hoog en weegt tien ton.

Today I found this old but still accurate article published a few years ago in the New York Times, about the megalites we visited in Brittany this summer, so I guess there 's no need for me to write it in English, myself...

Gouden druppels

zonnetranen vergoten op dit aards gewaad
De oogst wordt binnen gehaald we kunnen niet versagen
wanneer de zomer op z'n einde loopt en
de  graankoning ten grave wordt gedragen...

(DagEnDauw)





No exorciser harm thee!
Nor no witchcraft charm thee!
Ghost unlaid forbear thee!
Nothing ill come near to thee!
Quiet consummation have,
And renouned be thy grave!


(Grafrede uit de vierde acte van Shakespears' "Cymbeline")

Dolmen van Mané Bras (nabij Carnac) / Kervilor Breizh 
Hoewel de aanwijzingen anders beweerden was
deze overgroeide grafkamer welhaast onvindbaar.
Na het trotseren van bramen, doornenstruiken en regenbuien
ontdekten we eindelijk deze mysterieuze plaats;
badend in het licht...

Dol op dolmens

La roche aux fées - de feeënrots / Essé, Breizh

Alleen, heel alleen op de heide;

is de zon ondergegaan.

En door de witte wolken,

zeilt zacht de stille maan.

Van de mensen, de trotse mensen

zie je niets, hoor je geen enkel geluid.

Maar onder vijf grijze eiken

strekt zich het hunebed uit.

Over de moddergrond wentelt de nevel 

die fluistert o wonderwaar:

Zo is het hier immer geweest.

Immer...,  wel duizend  jaar.

Gedicht van Georg Ruseler 

(vertaalt uit het plattdeutsch door DagEnDauw) 

Sprankelende bellen

Humulus lupulus

Neen, geen school- of fietsbel

noch schelle wekker rinkelt in mijn tuin

hier klinken rijpe hopbelletjes

vol hoop op rijkelijk 
bruisend schuim