KLAAR
Ooit hing ik aan een door de wind gewiegde boom,
wel negen nieuwe maannachten lang.
Toen gaven de Goden mezelf terug m'n zelf
en ontwaakte ik in een droom.
Vanuit die boom - waarvan niemand weet waarheen
de wortels reiken -
zonder brood noch lafenis,
kon ik in de diepte kijken
om te zien hoe mijn levensdraad
daar, pas gesponnen, goudglanzend hing
in het licht van een prille dageraad
en schreeuwde...,
schreeuwde met hart en ziel
m'n longen vol
toen ik viel.
- Dauw -
