 |
La roche aux fées - de feeënrots / Essé, Breizh
Alleen, heel alleen op de heide;
is de zon ondergegaan.
En door de witte wolken,
zeilt zacht de stille maan.
Van de mensen, de trotse mensen
zie je niets, hoor je geen enkel geluid.
Maar onder vijf grijze eiken
strekt zich het hunebed uit.
Over de moddergrond wentelt de nevel
die fluistert o wonderwaar:
Zo is het hier immer geweest.
Immer..., wel duizend jaar.
(vertaalt uit het plattdeutsch door DagEnDauw)
|
dinsdag 17 september 2013
Dol op dolmens
Abonneren op:
Reacties posten
(
Atom
)
Foto mooi; gedicht nauwelijks te lezen
BeantwoordenVerwijderenOei, is 't zo erg...? Of bedoel je de kleur?
VerwijderenMomentje, Simon ik zet het wat donkerder... Zo beter? Of vond je de vertaling toch maar niets?
hier leest het gedicht prima hoor!
BeantwoordenVerwijderenMet dank aan Simon die me erop attent maakte.
VerwijderenIk heb de letters ondertussen een tintje donkerder gezet Hennie, vandaar.
Nu issie mooi !
BeantwoordenVerwijderenMerrissie bookoe!
Verwijderen;-)
Mooie combinatie.
BeantwoordenVerwijderen