Een ochtend op de winterwei

Ze dragen de weemoed op hun rug

herinneringen aan verre tochten

In hun manen de geur van

kampvuur nog

en plaatsen die ze ooit bezochten

Spits

de oren naar de wind

alsof ze luisterend naar krakende wielen

de stem van hun menner op de bok

voelen dansen in hun zielen

In de winterwei draven ze aan mij voorbij

en worden vage schimmen

Weer op de fiets denk ik wat is vrij

en zie met een hartslag in galop

de zon met hen naar boven klimmen

- DagEnDauw -

Op mijn stekje dezelfde woorden bij een ander beeld en een vraagje voor paardenkenners ...