Betoverd licht

extra leesvoer : http://www.beleven.org/feest/wintersolstitium_midwinter
http://www.beleven.org/feest/oudejaarsavond


Mooi synchroon :
Bijna toe aan het einde van deze reeks megalieten evenals aan het jaar 2013

Is het niet fascinerend, dat heel wat neolithische bouwwerken niet zomaar willekeurig werden neergezet, maar tijdens de winter-equinox met hun opeenvolgende kamers precies op één lijn liggen met de opkomende zon?

Soortgelijke megalithische bouwwerken werden niet alleen gevonden in Bretagne maar langs de kusten van heel West- Europa: bij ons in België en Nederland, in Ierland, Engeland, Portugal, Duitsland, Denemarken, de Westelijke Kaukasus en blijkbaar zelfs in Zuid-Korea ...

Doornen en stekels bewaken geheimen

 over dit deel van de dans
Onbewaakt zijn : I, II, III en IV

* Les Demoiselles de Langon (Breizh)

Op de heide te Langon (Bretagne) bevindt zich heden ten dage ten Noord-westen van de stad nog steeds een constellatie van een dertigtal menhirs uitgelijnd in drie concentrische bogen. Het is vaak niet duidelijk of ze liggen of staan. Sommigen zijn van kwarts, anderen van zand- of leisteen.  Alleenstaande menhirs, daar eveneens in de buurt, zouden erop duiden dat in de loop van de tijd megalieten zijn weggehaald. De archeoloog Bezier, maakte in zijn publicaties uit 1883 gewag van een zevental steenrijen die, waarschijnlijk rond 1950, zijn gereduceerd tot drie. Hij vermoedde dat de hele opstelling ooit deel uitmaakte van een cromlech.
Ook vermeldt hij een heuvel in noordelijke richting waarop een reeks megalieten, met in het midden een centrale menhir, in een boog van 17 m diameter stonden opgesteld, evenals een terp begrensd door vier menhirs met in het midden één centrale steen. Beide monumenten werden, vermoedelijk ook rond 1950, weggehaald voor hergebruik.


Wat rest zijn dus de drie rijen van een dertigtal megalieten, waarover een plaatselijke legende vertelt dat ze ooit jonge meisjes zijn geweest die, omdat ze liever dansten op de heide dan naar de zondagsmis te gaan, door God's toorn veranderden in steen. Een soortgelijk verhaal vonden we terug over de menhirs op de Gree Cojoux "Les Demoiselles Cojoux" ook wel " De Gebeten Rotsen" genaamd.
Een gids die daar jarenlang rondleidingen verzorgde, voltooide de legende op zijn eigen manier. Hij vertelde bezoekers dat de twee liggende stenen die zich tussen de rechtopstaande bevinden, één van de meisjes met haar baby was waarvan ze in het geheim beviel. Zo zie je maar dat deze neolithische bouwwerken doorheen de geschiedenis desalniettemin hun plek in het collectieve geheugen wisten te veroveren en zelfs een rol kregen toebedeeld in de evangelisatie van Bretagne.

Met het hoofd in de wolken, alsmaar verder

                                                                                                                                 *

Mirror mirror of the fall, sees the beauty of us all


Dit zijn tijden van respectloosheid

"R.e.s.p.e.c.t", we eisen het wel van anderen
 maar zijn haar gewoon kwijt
voor alles, kwijt voor onszelf
kwijt voor de mensheid

De twist tussen hoofd, hart en ziel geplant
rukt ons los uit elk verband ...
Waar bleven onze normen en waarden?
Zouden we niet  beter weer gaan "aarden"?

Al liep er hier en daar behoorlijk wat mis,
toch heeft volgens mij
eenieder recht op zijn ware geschiedenis.
Maar zo bang eronder te bezwijken,
durft haast niemand haar aan te kijken.




-DagEnDauw -

* Menhirs du Vieux Moulin (Plouharnel - Breizh)

Een muziekje erbij?

De rechte lijn naar huis

Zal je er nog zijn als ik terugkom?

* De "allignements van Le Ménec" nabij Carnac. 

Sinds 1991 is  deze site met megalieten niet meer toegankelijk voor het publiek. Om toch een panoramisch beeld te krijgen is bij Le Ménec een "Archéoscope" gebouwd. De menhir-rijen van Le Ménec strekken zich uit over een afstand van 1160 meter (100 meter breed) en tellen 1099 menhirs die tussen de 1 en 3,7 meter hoog zijn. Aan het begin van de 11 rijen van menhirs die bijna evenwijdig aan elkaar staan, is een cromlech, een cirkelvormig opgestelde rij stenen. Eén van de stenen, de Reus van Le Ménec (3,5 meter hoog), is ongetwijfeld ouder dan de menhir-rijen zelf.



Even wat van de sfeer gaan opsnuiven? Dat kan in dit clipje.

In de rij voor Carnac

Met zoveel zielen op één lijn,
daarvoor hoef je niet van steen te zijn.

Een bespiegeling vóór Allerzielen

Een feeënsponde

Wat is ze bleek en stil

 ... Na duizend-en-één nachten

ligt op dit hunebed van steen

nog steeds een sprookjesfee te wachten

op wie haar wekken wil

* Alignements du petit Ménec

In de gemeente Trinité sur Mer, ten oosten van Kerlescan en in het verlengde van de alignements van Carnac, vond ik na wat speurwerk  temidden van een sprookjesachtig bos en badend in een schilderachtig licht - deze kleine schijnbaar vergeten site. Hier liggen - als door een reuzenhand uitgezaaid in zeven rijen - tussen de varens op hun bedje van mos een honderdtal verwaarloosde megalieten, de meesten overgroeid met klimop, alsof eeuwenlang geen mens hen nog heeft aanschouwd. 

Op wat gezang van enkele vogeltjes na, is het hier zo rustig en stil dat je amper durft te ademhalen en het je zelfs niet eens zou verbazen mochten er plotseling elfen, saters of dwergen uit boomholten tevoorschijn komen. Je fantasie gaat er meteen met alle rede aan de haal en het is dan ook onbegonnen werk om te trachten aan dergelijke dromerijen te weerstaan ... 

Schuilen voor de nacht (*)

Na een klimtocht door een haast ondoordringbaar bos bevond ik me plots op de top van een heuvel temidden van de varens. Gezeten op één van de stenen - warm en zacht omwille van de begroeiing met mos - stelde ik me voor hoe het zou zijn om hier de nacht door te brengen. Misschien klinkt het vreemd, maar  wanneer ik me in de buurt van megalieten bevind, overvalt me steeds een soort gelatenheid en rust die ik moeilijk onder woorden kan brengen. Dit schitterende gedicht van Anton van Wilderode, dat ik vorige week tijdens een lezing voor de eerste keer hoorde, omschrijft het echter perfect in mijn plaats...

Het land der mensen (1952)

Ik lig in een landschap van heuvels alleen
met bloemen en water en gras;
de tijd liet mij los en liep ijlings heen,
nu ben ik een mosbed, een zwervende steen
of een vlijmscherpe splinter van glas.

Het water beneden maalt binnen zijn boord,
de bloem legt haar bloemenhart bloot;
als de wind herbegint is het grasvlak gestoord
met een snelle golf die vloeit blinkende voort
als de voorgolf, ineens van de dood.

Met de laatste mens is het laatste gesprek
op het zwijgen der dingen gestrand;
natuur graaft zich in onder herfstelijk dek;
de bomen staan naakt met een twijgenhek
voor een zeekim van zilver en zand.

Ik lig in de schoot van de heuvels alleen
en het licht van de zomer verdooft;
het water spoelt koud op zijn bodem van steen
en mijn hart, als van hoorn of elpenbeen,
stuwt zijn laatste bloed naar mijn hoofd.



Anton van Wilderode (1918 - 1998) 






Indien u in de buurt van het Waasland woont kan u donderdagavond a.s om 20.00 u in de bibliotheek van Sint-Niklaas, een lezing bijwonen over het werk van deze dichter, door Mevr. Beatrijs van Craenenbroeck, oprichter en secretaris generaal van de Internationale Vriendenkring Anton van Wilderode.





* L' allée couverte de Treal nabij Saint-Just-ille-et-Villaine

Men vermoedt dat ongeveer 450.000 jaar geleden in Bretagne de eerste keien werden geslepen door toen nog jagers-verzamelaars die door het gebied trokken, overblijfselen van de prehistorie, daterend uit het tijdperk van het vuur, zijn teruggevonden in gebieden die nu door de zee zijn ingenomen, in de ria's van Auray of de abers (zeearmen) van Noord-Finistère. De meeste sporen van beschaving zijn echter 10.000 jaar geleden verdwenen, wellicht tijdens het smelten van de grote gletsjers. Een gebeuren dat mogelijk de mythe van de verzonken steden verklaart, zoals die van de stad Ys in de baai van Douarnemez.

Na de jagers-verzamelaars gingen agrarische bevolkingsgroepen zich hier vestigen. Het begin van het Neolithicum. Om hun doden te eren, richtten deze gemeenschappen megalieten op; stapelden ze stenen op elkaar en bouwden ze grafgangen en –heuvels. Die kunst bereikte het hoogtepunt in de Vannetais, tussen het 5e en 2e millennium v.Chr. wat betekent dat sommige van deze werken dateren van 2500 jaar voor de bouw van de Egyptische piramides. De bekendste rijen met stenen bevinden zich in Carnac, gevolgd door die van Saint-Just.
Saint-Just voelt als een heilige plaats en wordt gekenmerkt door zijn droge heidevelden die door de mensen uit het Neolithicum verschillende millennia lang werden bezocht. Hier bevinden zich een voor Europa unieke verzameling megalithische monumenten die wel heiligdommen lijken.De overdekte gang van Treal (foto) een vermoedelijke begraafplaats vertoont (o.a. door de typische zijingang) overeenkomsten met soortgelijke monumenten in Denemarken en Noord-Duitsland. Ze bevindt zich op de top van een heuvel "de bult van Treal" genaamd. Wanneer je het pad beklimt dat vertrekt vanaf de autoweg kan je helemaal op de top deze rups van rotsblokken (uit puddingsteen van Montfort) ontdekken met een lengte van 15,5 en een hoogte van 1,2 m waarvan men in een oude legende beweert dat hier in de vroegste tijden een reuzenkind speelde en er zijn melktanden verloor.

Tijdens opgravingen werden potten, pijlpunten en oorhangers in bergkristal gevonden die dateren van 2500 voor Christus. Maar voorwerpen uit silex die er eveneens werden opgegraven tonen aan dat de rots van Treal al sinds 4000 jaar voor onze tijdrekening werd bewoond.

En natuurlijk Carnac

 Klik hier om te lezen 

De oogst

... de kroon op het werk

De hofhouding in reidans, terwijl de graankoning rust.

Foto 1 : Menhir van Le Moustoir

Circa 3,5 kilometer ten noorden van Carnac en zuidwestelijk van het gehucht Le Moustoir ligt de tumulus 'Er Mané'; een gigantische grafheuvel van 89 meter lang, 40 meter breed en bijna 8 meter hoog. In het westen van de tumulus bevindt zich een dolmen en in het oosten twee hurkgraven. In het westelijke uiteinde van de tumulus is nog een hoekige kamer die jammer genoeg niet bezocht kan worden. De staande steen op de foto is de menhir van ongeveer twee meter en tien die op de top aan het oostelijke eind van de tumulus staat.

Foto 2 : Kerlescan: deel van de allignements van Carnac 

In drie grote alignements, over een afstand van ongeveer vier km, staan nog steeds meer dan 2700 megalieten. Deze stenen variëren sterk in grootte, talloze werden beschadigd of verdwenen. Sommige zijn verplaatst.

Oriëntering

De velden zijn elk op zich licht afwijkend, noordoostelijk georiënteerd. De oprichting is gesitueerd tussen 4500 en 2500 v.C.  Mogelijk werd het complex gedurende meerdere eeuwen uitgebreid. Sinds enkele jaren wordt deze site omgeven door een afsluiting om haar te behoeden voor bodemerosie - veroorzaakt door het grote aantal bezoekers dat hier jaarlijks voorbij komt - waardoor de stenen dreigden om te vallen.

Het kleinere alignement 'Le Petit Ménec', ten oosten van Kerlescan, is voorlopig nog niet omheind.

Na de wende naar de winter.

☼

☼
☼ ☼
☼  ☼
☼ ☼ ☼
☼     ☼     
☼       ☼      ☼
☼          ☼   
 ☼             ☼           
☼
☼                      
       ☼        
☼                                        
☼
☼              

S u m m e r s e e d s ,
scattered in the lap of the earth
lie sound asleep and dream of rebirth
For all that's alive must come to dust
and winter 's a time to hope and trust
that once the struggle of light is done
we 'll all rise up by a kiss of the sun

By DagEnDauw                 

  ☼ 

Van levensbelang ...

Zaden zijn het begin van alle leven, het begin van onze voedselketen, zelfs 

het begin van onze beschaving. Daarom zou het logisch zijn dat ze deel uitmaken van ons gemeenschappelijk bezit.

Niets is minder waar. Zaden zijn de inzet van 

een commerciële machtsstrijd geworden.

Er is een wetsvoorstel dat het niet goed met ons voorheeft ...

Dit lezen is ten zeerste aangeraden. Wees niet onwetend

en verspreid deze woorden als zaden.

Meer over de Tumulus en "Allée couverte" van Kernours - Breizh (foto: In de buik van de dolmen)

Deze bevinden zich vlakbij het plaatsje Bono ten oosten van Carnac. De tumulus werd gebouwd rond 3.000 vóór Chr. en bestaat uit afwisselend megalieten, en met stenen opgevulde tussenruimtes die samen de muren en het dak vorm geven. Vijf opstaande stenen die het gewelf ondersteunen zijn versierd met afbeeldingen  (waaronder een "morgate" ; de lokale benaming voor een bepaald soort inktvis) in een stijl kenmerkend voor neolithische constructies.

Deze tumulus is een allée couverte of dolmen coudé; Deze vorm schijnt specifiek te zijn voor het kustgebied van de Golf van Morbihan, omdat slechts zeven dolmens van dit type bekend zijn, allen gelegen tussen de mondingen van de Loire en de Blavet . Enkel de grafkamer van de Tumulus de Kernours wordt nog door aarde bedekt. De overdekte wandelgang is 4 meter hoog en heeft een diameter van ongeveer 20 meter. De ingang ligt op het zuiden-oosten (in lijn met de opkomende zon tijdens de winterzonnewende) en biedt toegang tot een 12 meter lange gang die met een bocht naar rechts uitkomt in een grafkamer van 8 meter lang.

Archeologische opgravingen hebben heel wat interessante vondsten opgeleverd zoals vuurstenen, dolken en sieraden. Verder blijkt uit onderzoek dat aan het begin van de IJzertijd er zich rond de tumulus een zestal graven bevonden met een diameter van 10 tot 16 meter en bedekt met een heuvel van 0,50 tot 1,10 meter. In deze tombelles, die hier meer dan 2000 jaar na de neolithische grafheuvel werden aangelegd, zijn  rechthoekige grafkuilen met asresten gevonden.

In symbiose ... Alignement du Petit Ménec

Oooh!

Ooh, wat zag 't mos toch,

Wat zag 't mos toch in die steen?

Lief Mos,

raak mij aan...

Voor jou wil ik zacht zijn en sereen.

 In symbiose met je gaan.

Je Steen

Sprekende stenen

Met op hun huid mijn hand

voel ik feilloos aan

hoe door hun vel

sidderend de herinneringen gaan,

maar geen woord kan ik verstaan.

Ontzagwekkende kolossen

op wacht. Voor wie en hoe?

Wat is hun macht,

wie kent hun kracht? God weet

 welke geheimen fluisteren ze ons toe?

DagEnDauw

Les Menhirs du Vieux Moulin - Plouharnel

Met zessen staan ze in een rij op een heuvel te Plouharnel in Bretagne te midden van akkerland. Verstilde reuzen, schijnbaar door één of andere betovering in stenen veranderd, die getuigen van een zesduizend jarige geschiedenis. Het is niet duidelijk of ze ooit deel uitmaakten van een allignement (lijnrijen zoals te bewonderen in Carnac) of restanten zijn van een enorme cromlech (een cirkel van megalieten zoals in Stonehenge) maar ze zien er alleszins ook met hun kleine groep nog behoorlijk imposant uit. De grootste is ongeveer drieënhalve meter hoog en weegt tien ton.

Today I found this old but still accurate article published a few years ago in the New York Times, about the megalites we visited in Brittany this summer, so I guess there 's no need for me to write it in English, myself...

Gouden druppels

zonnetranen vergoten op dit aards gewaad
De oogst wordt binnen gehaald we kunnen niet versagen
wanneer de zomer op z'n einde loopt en
de  graankoning ten grave wordt gedragen...

(DagEnDauw)





No exorciser harm thee!
Nor no witchcraft charm thee!
Ghost unlaid forbear thee!
Nothing ill come near to thee!
Quiet consummation have,
And renouned be thy grave!


(Grafrede uit de vierde acte van Shakespears' "Cymbeline")

Dolmen van Mané Bras (nabij Carnac) / Kervilor Breizh 
Hoewel de aanwijzingen anders beweerden was
deze overgroeide grafkamer welhaast onvindbaar.
Na het trotseren van bramen, doornenstruiken en regenbuien
ontdekten we eindelijk deze mysterieuze plaats;
badend in het licht...

Dol op dolmens

La roche aux fées - de feeënrots / Essé, Breizh

Alleen, heel alleen op de heide;

is de zon ondergegaan.

En door de witte wolken,

zeilt zacht de stille maan.

Van de mensen, de trotse mensen

zie je niets, hoor je geen enkel geluid.

Maar onder vijf grijze eiken

strekt zich het hunebed uit.

Over de moddergrond wentelt de nevel 

die fluistert o wonderwaar:

Zo is het hier immer geweest.

Immer...,  wel duizend  jaar.

Gedicht van Georg Ruseler 

(vertaalt uit het plattdeutsch door DagEnDauw) 

Sprankelende bellen

Humulus lupulus

Neen, geen school- of fietsbel

noch schelle wekker rinkelt in mijn tuin

hier klinken rijpe hopbelletjes

vol hoop op rijkelijk 
bruisend schuim

Focused on the mirror

Met zin voor decorum II

om uw promenade te vervolgen klik op de foto ...

Like to enjoy more entries? 

Visit the Wordpress weekly photochallenge "Focus" inspired by Matthew George. 

Momentum

Bijhorend gedicht ("Van Eyck en de muis") lees je hier   

Je richt je aandacht   

en je schiet ...   

Maar had niemand gekeken,   

gebeurde het dan wel, of niet?   

A moment of simplicity...
(Like to see more traveltheme contributions? Visit Ailsa's blog "Where 's my backpack".

Met vaart

Inspiratie kwam; toen ging het vanzelf...   

Graag meer zeswoordverhalen lezen? 

Ga naar Marion 's blog voor 

Non, rien de rien...

Bij liefde hoort toch geen spijt...?

Graag meer zeswoordverhalen lezen? 

Ga naar Marion 's blog voor 

WhAt 'S uP?

I beg you to pet me ...

Like to read more six-words-stories?
Visit Marion on

Interesting too :
http://www.whats-your-sign.com/wasp-animal-symbolism.html

"Huis"dieren

"Zó zien mensen er dus uit!"

Graag meer zeswoordverhalen lezen? 

Ga naar Marion 's blog voor 

Helemaal weg van ...

 Nieuw leven brengt mij in vervoering.    

Graag meer zeswoordverhalen lezen? 

Ga naar Marion 's blog voor 

Morgendauw

We belong to the light.

Hoe schoon de morgendauw... 

(Guido Gezelle)

Hoe schoon de morgendauw,

hoe schoon de versche blommen,

hoe schoon de zonnestraal, 

die door dien dreupel beeft; 

hoe schoon moet ginder zijn 

dat hier wij schoonheid nommen, 

en dat maar eenen glim 

van de Opperschoonheid heeft!

*

How lovely the morning dew,

So wonderful the flowers fresh and new. 

Enchanting, the sunray
 trembling in these drops. 

Imagine the beauty of the Devine,
dwelling up high 

of which here only a glimpse
 is caught by the eye. 

(Guido Gezelle free transl. by DagEnDauw )

More traveltheme entries?

Visit "Where's my backpack?", Ailsa's blog